Eleriel & Alaniel - Jubileumeditie (28 mm)

28 mm schaal
Totale hoogte: 11 cm
Past op een Ronde 25 mm baseren
Wit metaal met harsvlag

Samen met Heroine Asharah en de muzikant Moloss & Minion,
Ze maken een buitengewone commandogroep.

"Hoeveel honderden onschuldige mensen heeft ze alleen maar afgenomen om ons haar slaven te maken?"
"Ik weet…"

Niet voor het eerst had de tweeling dit gesprek. Het bleef opnieuw opduiken, onvolledig, alsof er geen mogelijke resolutie kon worden gevonden. De tweeling sprak zachtjes, alsof ze verloren waren in een dagdroom.

Baadde in de rijke geur van een bedwelmende parfum, hun tent was een doolhof van weelderige gordijnen en wandtapijten versierd met gouden draad en juwelen. De vlammen van de bronzen candelabras dansten in duizend glinten op zilveren kisten en stoelen, op gouden beelden, op de zware sieraden die de twee naakte lichamen van de twee jonge elfjes sieren.
Temidden van duizend meesterwerken lagen de twee zussen op enorme fluweel- en zijden kussens, loom starend in de ruimte, onmogelijk te vertellen uit elkaar dan door de sieraden die ze droegen.
Eén had haar hoofd op de borst van haar zus gelegd, die afgeleid speelde met haar haar.

Hun buitenaardse schoonheid overschaduwde alle wonderen in hun tent.

"Al deze doden ...", zei iemand.

Toch had Asharah, hun minnares, veel meer gedaan om eindelijk hun vangst te bereiken. Ze had hele naties verwoest, koningen omvergeworpen, zelfs de goden tartten.
Men kan niet verwachten dat je de dochters van de Elf King tot slaaf maakt zonder wat offers te brengen.

"Maar onthoud," antwoordde de ander. "Waren onze hofmakers niet alles behalve nobele honinglafaards? Geen enkele in staat tot ware liefde voor ons ..."

Een glimlach verlichtte het gezicht van de eerste zus. Ze stak zijn hand uit naar het platina -gerecht dat naast haar werd geplaatst. Haar slanke hand begreep een paarse vijg.
"Herinner je je de blik op hun gezichten toen Vader ze hun legers had laten mobiliseren om hem onder ogen te zien?"
Haar kleine witte tanden beet in het perfect rijpe fruit.
"... maar haar ... ze was bereid alles voor ons te verliezen."
"Denk je dat ze van ons houdt?" Antwoordde je haar zus.
"Ik haat haar."
Het was de beurt aan de ander om te glimlachen. "Met passie?"
"Kijk eens wat ze ons heeft aangedaan ..." Ik kon de woorden niet vinden, ze bleef spelen met het haar van haar zus. Toen stond haar hand even stil toen een herinnering aan haar geest kwam. "Ik denk dat ik het leuk vind," fluisterde ze.
"Slet!" Haar tweeling duwde haar hand scherp weg en stond op. "Je denkt dat ik niet zie hoe trots je haar banner op het slagveld draagt, jij hoer?"
Zwijgend staarden ze elkaar aan.
Toen boog men haar hoofd, lang haar dat rond haar albast gezicht tuimelde.
"Ik denk dat ik het leuk vind om deze potentiële redders aan onze voeten te kijken terwijl ze ons proberen te bereiken ..."
Rustig rolde een traan over haar wang.
Haar zus nam haar in haar armen.
"Ik weet ..."
Ze bleven al lange minuten ondergrend.

"Wat we leven is zo ..."
"…Magnifiek?"
"Niemand heeft ooit van ons gehouden zoals zij. Niemand heeft ons ooit zoveel gegeven ..." "Niemand anders had kunnen ontdekken wie we echt zijn ..."
Buiten ontstonden de lage geruchten van de drums. Het leger was klaar om te verhuizen. Al snel zou de tweeling op de frontlinie zijn, aan de voeten van hun minnares. Ze zouden haar standaard dragen. Ze zouden zichzelf verliezen in de trance van de strijd.
Het was zo goed.
Nog steeds knuffelen, begonnen ze te huilen.