Je kar is leeg
• 2 verschillende hoofden: donkere elf, vampire
• 1 zwaard
• 1 magisch personeel
• 1 spell -boek
• 1 schild
• Een schilderachtige basis
54 mm schaal en fijn vervaardigd in hars.
Asharah kan boordevol een volledige set van 6 verwisselbare accessoires worden gebruikt in donkere elfjes, vampier of een ander kwaadaardig leger.
"Overgave? Overgave !!! Waarom beledigen ze me? Hebben ze geen manieren?"
De vrouw sprong op in een gekletter van metaal.
Haar pantser scheen. Het kas haar in een metalen huid die zo perfect haar lichaam past, het leek onwerkelijk.
Alles aan haar leek onwerkelijk.
Net als haar stalen hakken, zo duizelig hoog dat het onmogelijk leek om te hopen een enkele stap te zetten, laat staan om te vechten in dergelijke laarzen.
Of zoals haar hoge hoofdtooi, versierd met grote bronzen hoorns te zwaar voor haar delicate hoofd.
Alles verbeterde haar magnetische aanwezigheid, één zo intens was het bijna pijnlijk.
Te mooi, te groot, te krachtig.
Asharah, een koningin recht uit de hel.
En om haar heen, elite -soldaten, voorhoede van haar enorme leger, klaar voor de strijd, in afwachting van haar plezier.
Haar geest paste zich aan de vreemdheid van het nieuws aan. Ze kreeg de maatstaf en voelde zich verbaasd.
"Overgave?! ... ze willen ... zich overgeven ...? Zonder zelfs een enkele strijd?!"
De boodschapper knikte en durfde geen enkel woord uit te spreken.
Even was ze sprakeloos. De stilte leek een eeuwigheid te duren.
Ondanks de tweehonderd gewapende krijgers om haar heen, ondanks de monsterlijke lasten van last, ondanks het staal en de vrije vloeiende alcohol, was er niets, geen geluid, geen adem. Zelfs het geknetter van het vuur leek zwakker. Plots, swifter dan een slang, wervelde ze naar haar counselor.
Haar actie was zo snel, zo plotseling, dat de boodschapper in beslag werd genomen met misselijkheid, alsof iets in de ruimte en de tijd op een verschrikkelijke manier was gedraaid.
De counselor was een berg spieren, met stalen messen, bedekt met littekens. Vers gesneden hoofden aan zijn riem. Een oorlog beest. Staat twee hoofden langer dan Asharah.
Maar voor haar, een klein kind. Stilte.
De waarheid in al zijn enorme omvang leek zich eindelijk op haar te vestigen.
"Zij Wil je je overgeven ... maar waarom? Waar zijn degenen die tegen mij staan? "
De counselor keek naar beneden. Even beefde zijn kin bijna.
"Ik kan ... niet ... het begrijpen," zei de man zachtjes.
Asharah trok een wenkbrauw op.
'Zeg' ik begrijp het niet ', xiagan. Je weet hoe ik het mangelen van een taal haat. Hebben we hun tong niet geleerd om hen het meest beleefd te informeren over onze wens om de strijd aan te gaan? En dit is hoe we worden bedankt ... "
Ze wervelde net zo plotseling als voorheen, schreeuwend naar de vlakten vanwaar de boodschapper kwam.
"Impotent klootzakken! Ik pis je teefmoeders, ik spuugde op je voorouders, je bent een putte mest!"
Alsof ze verbaasd was door haar plotselinge uitbarsting, wierp Asharah terug naar het leger en wachtte op haar, pakte de top van haar metalen korset met beide handen, paste het opnieuw aan en keerde zich vervolgens langzaam terug naar haar troepen.
Kijkend naar haar, waren allemaal nog steeds. Ze allemaal prachtig, vreselijk, dodelijk.
"Mijn vrienden, onze tegenstanders ontkennen ons de vreugde van het vechten. En dus zullen we onszelf niet afschaffen: we kunnen niet dansen, lachen en de vreugde van gevechten zingen met tegenstanders die al hebben verloren. Maar we lopen allemaal hetzelfde. Gebrek aan hart ... "
Een vlam verlichtte haar ogen. Ze klapte in haar handen en meteen vulde een enorme banner de lucht. Daaronder waren twee mooie vrouwen, volledig naakt. Naast hen wachtte een massa vlees bedekt met een vervormde cherub.
Lopend naar hen mompelde ze: "Mijn kleintjes, wat zou ik doen zonder jou ..."
