Kahn -Turkan, Lord of Shadows - Legendary Version

Een enorme demon of avatar voor chaos demonische of donkere elf kwaadaardige legers, of voor je 54 mm schildercollectie.

Box bevat 10 accessoires:
5 wapens (Battle Axe, Longsword, Dark Elven Longsword, Flail, Claw Hand)
3 hoofden (Vampire Head, Bat/Demon Head, Dark Elven helm
2 sets schouders (licht, zwaar).

Kies uw vleugeloptie in het vervolgkeuzemenu wanneer u bestelt:
Vleugels van doornen/ vleermuisvleugels 

Wil je een held van de mens voor je leger? Bekijk de Heroïsche versie van Kahn-OraKan.

Vergelijkingsdiagram van alle versies:

28 mm of 54schaal
Past op een Ronde 40 mm baseren*
25 cm hoog van basis tot vleugel tips
Wit metaal met hars vleermuisvleugels
Waarschuwing: Dark Elven helm moet worden uitgerust met de lichte schouders
Belangrijk: Lees onze Aanbevelingen voor basis en stabiliteit van uw miniatuur.

Hij was zo'n kleine jongen.
Onder het bloed.
Schudden. Vooroverliggend. Zijn ogen glazem, zijn mond agape. Niet in staat om het nerveuze schudden van zijn lichaam te beheersen.
Kan niets doen.
Op zijn zachte, rooskleurige wangen van de kleine jongen hadden de tranen een pad gemaakt door het bloed en het vuil dat zijn gezicht vervuilde.
Zijn handen, rood en plakkerig, greep het lange rode mes vast.
Hij was zo'n kleine jongen.


"Hoeveel van hen? Hoeveel?", Roired Kahn-Turkan aan zijn luitenant.
Het deed Swazarka glimlachen.
Kahn's humeur was vies dan een hagelbui. Iedereen die in zijn kielzog achterliep, had hun leven - of onrust - eindigen met geweld vanwege deze gekke zoon van het krankzinnige bloedige humeur van een hoer. Toch vroeg het haar zich af.
Gedurende alle eeuwen was ze aan zijn zijde geweest, hij had haar nooit een hand opgestaan. Raak haar ook op geen enkele andere manier aan.
In het begin had dit haar van streek gemaakt. Hoewel haar lichaam niet de zachte volheid van de vrouwelijkheid had, wist ze dat haar slanke silhouet en haar vurige ogen nooit mannen onverschillig lieten.
Na een paar decennia had ze geleerd het te accepteren. Uiteindelijk was het zelfs een zegen: in de gekke wervelwind van bloed, bloedbad en woede die het leven van Kahn was, voelde ze zich beschermd, onaantastbaar. Het was alsof ik in de ogen van de storm leefde. Alles was chaos en vernietiging om haar heen, maar toch leefde ze een sereen leven van inactieve luxe, beschermd door een onoverwinnelijk duisternis.
Maar waarom? Waarom heeft hij haar in vredesnaam op deze manier behandeld? Soms dacht ze zelfs dat hij misschien een beetje ... bang voor haar was. Hoe kan dat?


Hij was zo'n kleine jongen.
Alleen nu.
Ze waren midden in de nacht gekomen en verbrand en gedood en verkracht.
Hij wist niet de betekenis van dit alles. Het sloeg geen zin in de geest van zijn kleine jongen.
Hij wist gewoon diep in zijn kleine jongenslinies dat hij nu alleen was.
Voor altijd.
Zijn kleine vuist was wit om het mes zo hard vast te grijpen.
En er was dit gezicht, naar hem keek.


Er ging iets voor de zon en de schaduwen vielen op het kampeerterrein.
Swazarka rolde met haar ogen, zoals een moeder doet wanneer haar kind opnieuw zich misdrijft. Kahn had zijn enorme vleugels geopend en ze wist dat het het teken was van wat zou komen. Er stond op het punt om te sterven. Ze hoorde schreeuwen, het saaie geluid van metaal op vlees, honden blaffen en grommen, en geschreeuw van angst en pijn.
"Wat een dwaas ..." Het gefluister ontsnapte aan haar lippen.
Kahn was krankzinnig. Gek gek. Gek van woede. Een rode toorn kookte in hem. En onsterfelijkheid maakte het niet beter.
Wat perverse God, welke sadistische demon had hem dit vreselijke geschenk gegeven? Dit dwaze wezen wreef waarschijnlijk zijn handen, grijnsde bij het zien van deze woedende onsterfelijke man die verloren is gegaan in een onuitblusbare dorst naar wraak.
Oh, het was waar dat Kahn was gestorven en naar de hel was gegaan. Daar had hij het vuilste pact gemaakt. Gewoon om terug te komen. Gewoon om steeds opnieuw te kunnen toeslaan. Voor wraak.


Hij was zo'n kleine jongen ...
Het gezicht was perfect stil.
Recht in zijn ogen kijkend met een dode blik.
Alles gekleed in het wit, met witte lelies in haar haar, lag het meisje op de grond, haar hoofd op zijn kop, haar armen in vreemde hoeken.
Kijkend naar hem met een onfeilbare blik. Een onfeilbare, dode blik.
Haar witte jurk en witte lelies spatten met rood.
Haar haar werd geknoeid van zweet en tranen en gedroogd bloed. Helemaal rood.
Rood als het mes dat hij zo strak vasthield in zijn kleine vuist.
En er was dit grommende geluid.


De schaduw was verstreken. Swazarka hoorde zware stappen naar haar toe komen. Ze zat met haar terug naar hem, maar ze kende dit onmiskenbare geluid, zoiets als de eerste trillingen van een naderende aardbeving. Ze wervelde rond om hem onder ogen te zien en hij stopte dood in zijn sporen.
"Wat doe je daar?" Zijn stem was als donder. Onmiddellijk verzachtte hij:
"Je zou dit niet moeten zien, dit is geen plek voor jou."
'Waarom vermoord je me dan niet?'
Ze had nog nooit zo gesproken. Maar deze keer wilde ze het weten.
Kahn was nog steeds, volkomen verbluft. Even was hij als een volledig onschuldige man:
"Waarom zou ik dat doen?"


Hij was zo'n kleine jongen.
Het grommen was nu sterker.
En het lichaam van het meisje trilde, alsof hij van spasmen.
Ze keek nog steeds naar hem met haar hoofd ondersteboven en haar onfeilbare dode zwarte geglazuurde blik.
De honden waren woedend door de smaak van bloed.


Ze staarde in zijn ogen; Ze waren zwart als de dood zelf. Zelfs voor haar was het moeilijk om zijn blik vast te houden.
'Speel niet met me. Waarom leef ik nog?'
Niemand ondervroeg Kahn, niemand tartte hem. Het was misschien eerder gebeurd, eeuwen geleden. Voor hem was dit iets nieuws.
Hij keek haar stil.


De honden trokken haar dode lichaam alsof ze een gescheurde voddenpop was.
En ze keek naar hem terwijl de honden haar verslonden.
Kijkend naar hem met haar onfeilbare blik.
En haar rechterhand werd boven haar hoofd getrokken, haar vinger wijzend naar hem, hij die zo'n kleine jongen was.
En de hele tijd dat de honden aan haar vlees scheurden en haar verslonden, keek ze en wees naar hem, met de witte lelies in haar haar.


Ze hield zijn blik vast en hief haar kin op in verzet. Het was het enige dat ze de stijgende woede van haar Heer van de duisternis onder ogen zag. Zijn stille toorn was als een hittegolf. Ze hield haar grond vast, maar voelde haar tranen haar ogen mist. Ze moest iets zeggen of ze zou huilen:
"Waarom…"
De hitte ging af. De heer van wraak, schaduwen en haat boog zijn hoofd.
"Je bent een zus voor mij".
Hij draaide zich om en vertrok.


Hij was zo'n kleine jongen.
Maar plotseling kwam er iets op van diep in hem, alsof hij ziek, oncontroleerbaar, buiten betekenis en reden zou worden.
Haat, woede, pijn, verlies, angst, woede.
Wraak.
Hij sprong op zijn kleine voeten, het bloedige mes in zijn hand.
Hij sloeg naar de honden, alle tanden en spieren en bloed.
En een schreeuw van woede brandde door zijn keel:
"Ga uit mijn zus !!!"


Soms voelde Swazarka dat er in de halve God die Kahn-Hurkan was, er alleen een doodsbange en woedend kleine jongen was die de show runde. En tijd en tijd zou ze de gedachte afwijzen: hoe zou dat kunnen zijn?
Hij was zo'n kleine jongen ...