Kahn -urkan, Λόρδος σκιών - θρυλική έκδοση

Ένας τεράστιος δαίμονας ή avatar για το χάος δαιμονικό ή σκοτεινό Elf Evil Armies, ή για τη συλλογή ζωγραφικής σας 54mm.

Το πλαίσιο περιέχει 10 αξεσουάρ:
5 Όπλα (Μάχη τσεκούρι, Longsword, Dark Elven Longsword, Flail, Hand Claw)
3 κεφάλια (επικεφαλής βαμπίρ, κεφαλή νυχτερίδας/δαίμονα, σκούρο κράνος Elven
2 σύνολα ώμων (ελαφρύ, βαρύ).

Επιλέξτε την επιλογή πτέρυγας στο αναπτυσσόμενο μενού όταν παραγγείλετε:
Φτερά των αγκάθια/ νυχτερίδας 

Θέλετε έναν ήρωα ανθρώπινου μεγέθους για τον στρατό σας; Δείτε το Ηρωική έκδοση του Kahn-urkan.

Διάγραμμα σύγκρισης όλων των εκδόσεων:

28mm ή 54Scale
Ταιριάζει σε ένα Γύρος 40mm βάση*
25 εκατοστά ψηλά από συμβουλές βάσης σε πτέρυγα
Λευκό μέταλλο με φτερά νυχτερίδας ρητίνης
Προειδοποίηση: Το Dark Elven Helmet πρέπει να είναι εφοδιασμένο με τους φωτεινούς ώμους
Σπουδαίος: Διαβάστε το δικό μας Συστάσεις για βάση και σταθερότητα της μικροσκοπικής σας.

Ήταν ένα τόσο μικρό αγόρι.
Αιμόφυρτος.
Κλονισμός. Επιρεπής. Τα μάτια του γυαλίστηκαν, το στόμα του. Δεν είναι σε θέση να ελέγξει το νευρικό κούνημα του σώματός του.
Δεν είναι σε θέση να κάνει τίποτα.
Στα μαλακά του, τα ρόδινα μάγουλα του μικρού αγόρι, τα δάκρυα είχαν κάνει ένα μονοπάτι από το αίμα και τη βρωμιά που λερώθηκαν το πρόσωπό του.
Τα χέρια του, κόκκινα και κολλώδη, έπληξαν τη μακρά κόκκινη λεπίδα.
Ήταν ένα τόσο μικρό αγόρι.


"Πόσα από αυτά; Πόσα;", φώναξε ο Kahn-Urkan στον υπολοχαγό του.
Έκανε το Swazarka χαμόγελο.
Η ιδιοσυγκρασία του Kahn ήταν Fouler από μια χαλαζό καταιγίδα. Όλοι όσοι έτρεξαν στο πέρασμά του είχαν τη ζωή τους - ή το Unlife - τελείωσαν με βία λόγω αυτού του τρελό γιο της τρελής αιματηρής ιδιοσυγκρασίας μιας πόρνης. Ακόμα, την άφησε να αναρωτιέται.
Για όλους τους αιώνες που βρισκόταν στο πλευρό του, ποτέ δεν είχε σηκώσει ένα χέρι σε αυτήν. Ούτε την άγγιξε με κανέναν άλλο τρόπο για αυτό το θέμα.
Στην αρχή, αυτό την είχε αναστατώσει. Παρόλο που το σώμα της δεν είχε τη μαλακή πληρότητα της γυναικείας ζωής, ήξερε ότι η λεπτή σιλουέτα της και τα φλογερά μάτια της δεν άφησαν ποτέ αδιάφορα.
Μετά από μερικές δεκαετίες, είχε μάθει να το δεχτεί. Τελικά, ήταν ακόμη και μια ευλογία: στον τρελό ανεμοστρόβιλο του αίματος, της σφαγής και της μανίας που ήταν η ζωή του Kahn, αισθάνθηκε προστατευμένη, ανέγγιχτη. Ήταν σαν να ζεις στο μάτι της καταιγίδας. Όλα ήταν χάος και καταστροφή γύρω της, όμως ζούσε μια γαλήνια ζωή της αδρανής πολυτέλειας, που προστατεύεται από ένα αήττητο πλάσμα του σκοταδιού.
Μα γιατί? Γιατί στη γη την αντιμετώπισε με αυτόν τον τρόπο; Μερικές φορές σκέφτηκε ακόμη ότι ήταν, ίσως, κάπως ... φοβισμένος από αυτήν. Πώς θα μπορούσε να είναι αυτό;


Ήταν ένα τόσο μικρό αγόρι.
Μόνος τώρα.
Είχαν έρθει στη μέση της νύχτας και έκαψαν και σκοτώθηκαν και βιάστηκαν.
Δεν γνώριζε το νόημα όλων αυτών. Δεν είχε νόημα στο μυαλό του μικρού αγοριού του.
Απλά ήξερε βαθιά μέσα στα κότσια του μικρού αγοριού ότι ήταν μόνος τώρα.
Για πάντα.
Η μικρή του γροθιά ήταν λευκή από το να πιάσει το μαχαίρι τόσο σκληρά.
Και υπήρχε αυτό το πρόσωπο, κοιτάζοντάς τον.


Κάτι που πέρασε μπροστά από τον ήλιο και οι σκιές έπεσαν στο κάμπινγκ.
Η Swazarka έβαλε τα μάτια της, όπως κάνει η μητέρα όταν το παιδί της έχει ξαναβρεθεί. Ο Kahn είχε ανοίξει τα τεράστια φτερά του και ήξερε ότι ήταν το σημάδι του τι θα έρθει. Κάποιος επρόκειτο να πεθάνει. Άκουσε κραυγές, τον θαμπό ήχο του μετάλλου στη σάρκα, τα κυνηγόσκυλα και το γκρίνια και τις κραυγές της τρομοκρατίας και της αγωνίας.
"Τι ανόητος ..." Ο ψίθυρος διέφυγε από τα χείλη της.
Ο Kahn ήταν τρελός. Τρελός τρελός. Τρελός με θυμό. Μια κόκκινη οργή βράζει μέσα του. Και η αθανασία δεν το έκανε καλύτερο.
Τι διεστραμμένο Θεό, ποιος σαδιστικός δαίμονας του έδωσε αυτό το φοβερό δώρο; Αυτό το ανόητο πλάσμα πιθανότατα τρίβει τα χέρια του, χαμογελώντας στο βλέμμα αυτού του εξοργισμένου αθάνατου ανθρώπου που χάθηκε σε μια άψογη δίψα για εκδίκηση.
Ω, ήταν αλήθεια ότι ο Kahn είχε πεθάνει και πήγε στην κόλαση. Εκεί, είχε κάνει το πιο άσχημο σύμφωνο. Απλώς για να επιστρέψω. Ακριβώς για να μπορέσετε να χτυπήσετε ξανά και ξανά και ξανά. Για εκδίκηση.


Ήταν τόσο μικρό αγόρι…
Το πρόσωπο ήταν απόλυτα ακίνητο.
Κοιτάζοντας κατευθείαν στα μάτια του με ένα νεκρό βλέμμα.
Όλοι ντυμένοι με λευκό, με λευκά κρίνα στα μαλλιά της, το κορίτσι ήταν ξαπλωμένο στο έδαφος, το κεφάλι της ανάποδα, τα χέρια της σε περίεργες γωνίες.
Κοιτάζοντας τον με ένα ανελέητο βλέμμα. Ένα ανείπωτο, νεκρό βλέμμα.
Το λευκό φόρεμά της και τα λευκά κρίνα της έπεσαν με κόκκινο χρώμα.
Τα μαλλιά της μπέρδεψαν με ιδρώτα και δάκρυα και αποξηραμένο αίμα. Όλα κόκκινα.
Κόκκινο όπως η λεπίδα που κρατούσε τόσο σφιχτά στη μικρή του γροθιά.
Και υπήρχε αυτός ο χυδαία ήχος.


Η σκιά είχε περάσει. Η Swazarka άκουσε βαριά βήματα να έρχονται προς την. Κάθισε μαζί της πίσω σε αυτόν, αλλά ήξερε αυτόν τον αδιαμφισβήτητο ήχο, κάτι σαν τους πρώτους τρόμους ενός επικείμενου σεισμού. Περνούσε γύρω για να τον αντιμετωπίσει και σταμάτησε να πεθαίνει στα ίχνη του.
"Τι κάνεις εκεί?" Η φωνή του ήταν σαν βροντή. Αμέσως μαλάκωσε:
"Δεν πρέπει να το δεις αυτό, αυτό δεν είναι ένα μέρος για σένα."
"Γιατί δεν με σκοτώνεις τότε;"
Ποτέ δεν είχε μιλήσει έτσι. Αλλά αυτή τη φορά, ήθελε να μάθει.
Ο Kahn ήταν ακόμα, εντελώς αναισθητοποιημένος. Για μια στιγμή, ήταν σαν ένας εντελώς αθώος άνθρωπος:
"Γιατι να το κανω αυτο?"


Ήταν ένα τόσο μικρό αγόρι.
Το γκρίνια ήταν ισχυρότερο τώρα.
Και το σώμα του κοριτσιού κουνούσε, σαν να ήταν από σπασμούς.
Τον έβλεπε ακόμα με το κεφάλι της ανάποδα και το ανεμπόδιστο νεκρό μαύρο τζάμι βλέμμα.
Τα σκυλιά εξοργίστηκαν από τη γεύση του αίματος.


Κοίταξε στα μάτια του. Ήταν μαύροι ως ο ίδιος ο θάνατος. Ακόμη και γι 'αυτήν, ήταν δύσκολο να κρατήσει το βλέμμα του.
"Μην παίζετε μαζί μου. Γιατί είμαι ακόμα ζωντανός;"
Κανείς δεν αμφισβήτησε τον Kahn, κανείς δεν τον αψήφησε. Μπορεί να είχε συμβεί πριν, πριν από αιώνες. Σε αυτόν, αυτό ήταν κάτι νέο.
Την παρακολούθησε σιωπηλά.


Τα σκυλιά έσπαζαν το νεκρό σώμα της σαν να ήταν κούκλα.
Και τον κοίταζε καθώς τα σκυλιά την καταβροχθίζουν.
Παρακολουθώντας τον με το ανεμπόδιστο βλέμμα του.
Και το δεξί της χέρι έσπασε πάνω από το κεφάλι της, το δάχτυλό της που τον έδειχνε, αυτός που ήταν τόσο μικρό αγόρι.
Και όλη την ώρα τα σκυλιά έσκαψαν στη σάρκα της, καταβροχθίζοντάς την, έβλεπε και τον έδειχνε, με τα λευκά κρίνα στα μαλλιά της.


Κράτησε το βλέμμα του, ανεβάζοντας το πηγούνι της σε αντίθεση. Ήταν το μόνο πράγμα που βρήκε να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη οργή του Κυρίου του Σκότους. Η σιωπηλή οργή του ήταν σαν ένα κύμα θερμότητας. Κρατούσε το έδαφός της, αλλά αισθάνθηκε ότι τα δάκρυά της θα μολύνουν τα μάτια της. Έπρεπε να πει κάτι ή θα φώναζε:
"Γιατί…"
Η θερμότητα έφυγε. Ο άρχοντας της εκδίκησης, οι σκιές και το μίσος έσκυψαν το κεφάλι του.
"Είσαι αδερφή μου".
Γύρισε και έφυγε.


Ήταν ένα τόσο μικρό αγόρι.
Αλλά ξαφνικά, κάτι αυξήθηκε από βαθιά μέσα του, σαν να ήταν άρρωστος, ανεξέλεγκτα, πέρα ​​από το νόημα και τη λογική.
Μίσος, μανία, πόνος, απώλεια, φόβος, θυμός.
Εκδίκηση.
Έπεσε στα μικρά του πόδια, το αιματηρό μαχαίρι στο χέρι του.
Έσκυψε στα κυνηγόσκυλα, όλα τα δόντια και τα μυς και το αίμα.
Και μια κραυγή οργής καίγεται μέσα από το λαιμό του:
"Βγείτε από την αδερφή μου !!!"


Μερικές φορές, ο Σουζάρλα θεώρησε ότι μέσα στο μισό Θεό που ήταν ο Kahn-urkan, υπήρχε μόνο ένα τρομοκρατημένο και εξαγριωμένο μικρό αγόρι που έτρεχε την παράσταση. Και χρόνος και χρόνος, θα απέρριψε τη σκέψη: πώς θα μπορούσε να είναι αυτό;
Ήταν τόσο μικρό αγόρι…